Preek van Heni en Robert in Wolvega

Korte samenvatting preek ds. Heni Mudi (Genesis 27:38-39)

Dit gaat over de zegen aan Esau, nadat Jakob de grote zegen van hem heeft gestolen. Met list en bedrog heeft Jakob eindelijk gekregen wat hij al zo lang wilde. Ten koste van zijn broer ….
Komt het ook voor je bekend voor? We strijden, vechten voor heel wat zaken! Hoe groot is de prijs daarvoor? Over hoe vele mensen, gevoelens moest je gaan?
Een grote prijs: ten koste van je gezin, je kinderen, je collega? Jakob is voor een moment blij. En ook Isaak. Maar in de volgende minuut zweeft het tentzeil en komt Esau binnen vol met hoop. En op dat moment bezwijkt het precies uitgewerkte bedrogstelsel van Rebekka en Jakob. Dan bezwijkt Isaak helemaal die op een snode manier bij de neus is genomen en die zich tot het eind toe in zijn handen heeft gewreven, dat hij God te slim af kon zijn, dat het niet Esau was maar Jakob.. .
En nu bezwijkt Esau. Die Gods genadevolle geschenk tot nu toe licht heeft opgevat. Au! Wat een bekende, menselijke eigenschap is dat! Iets vanzelfsprekends, of juist iets wat je in een ander misprees: plotseling wordt in de kentering van tijden dat ene van een andere waarde! Zou het niet beter zijn in de ander in plaats van het slechte het goede te zien?
En nu komt aan uiteindelijk het meest aangrijpende van de hele geschiedenis: voor de zelfverzekerde Esau betekende de zegen niets voor hem, maar nu beseft hij, zonder zegen heeft hij niets.
“Zegen ook mij.” Heel wat angst, wanhoop, twijfel, smeken zit in deze enkele zin! Als jij me niet zegent, zal ik een arme mens zijn! En dan spreekt de berouwvolle Isaak: “Ver van de vette grond zul je wonen, ver van de hemelse dauw.”
Ik (zo zegt Heni) heb een zeer bijzonder verband met deze ik-zuchtige, roodharige Esau. Omdat zijn zegen ook mijn zegen is. Met deze geliefde zegen begon mijn leven toen 31 jaren geleden mijn vader mij had gedoopt en met dit Woord gezegend. Waroom hij dit Woord heeft gekozen? Hij kon het niet uitleggen later en gaf zelfs aan dat een andere keuze beter was geweest. Ik zat er mee: waarom zo’n woord en waarom bij anderen zoveel meer liefde en zegen? Wat ben ik dan?
En dan op een mooie bedauwde zomermorgen heeft mijn geliefde Heer mij wakker gemaakt. Hij heeft mij, volwassene mens in onze mooie grote tuin laten zitten. Kijk om je heen – zei Hij. – Wat zie je? Wat ik gezien heb? Als kleine, nietige edelstenen fonkelden de dauwdruppeltjes op iedere grasspriet, en als ik ze aanraakte werd mijn hand helemaal nat. Toen begreep ik wat een schat de dauw is: ze is ieder morgen ZEKER op de grassprieten. Soms als dauw, soms als rijp of rijm, maar ze ie overal. En misschien, ja zeker is een weldadige regen rijkelijker. Maar die komt plotseling, het regent veel. De dauw is weinig maar voortdurend. Zonder dauw is geen morgen! Zonder regen kunnen ook weken voorbijgaan . . . gezegend is dus de dauw. En deze zegen is schat.
Omdat het genoeg is. Ze vloeit misschien niet over, maar er komt ieder dag genoeg, zo ik niet dorst.
Dat zie ik in de zegen van God.
Misschien voel je je zwak, misschien wil je graag meer. Maar Gods zegen komt ook vandaag en ook morgen. Hij geeft voor ieder dag waarmee je de dag kan meemaken, waarmee je Zijn kracht krijgt, de zegen voor ieder dag. Omdat Hij je nooit vergeet!


Korte samenvatting Preek Robert Mudi over Handelingen 3: 1 – 10.

Dit is het verhaal waarin Petrus en Johannes, onderweg naar de tempel om te bidden, op een verlamde bedelaar stuiten. Ze zeggen hem omhoog te kijken en zeggen dat zij zilver noch goud hebben, maar in de naam van Jezus op te staan.
Wie dat zijn, Petrus en Johannes? Ze hebben elk hun verleden om mee in het reine te komen. Daarbij zien we met name op Petrus, die wel als Rots van de Kerk is aangewezen, maar driemaal Zijn Heiland verloochend heeft.
Er is een band met deze discipelen en ons, evenzeer als er een band is met ons vanuit Brzotín en Wolvega. Tegenover het wij en de ander denken, tegenover alle culturele verschillend alsmede taal verschillen is er een onverbrekelijke band van liefde in Christus. Laten we zien op wat ons één maakt en niet op wat ons scheidt.
Petrus en Johannes gingen om te bidden naar de tempel. Dat kunnen wij ook doen: naar een kerk weliswaar. Prachtig is het in de kerk te komen. Om de traditie, om iedere steen en elke versiering die iets vertelt vanuit het verleden. Maar ook om de toren die omhoog wijst. En dat is het wat we moeten doen: omhoog zien. Petrus en Johannes vroegen de bedelaar omhoog te zien. Weet je dat de Bijbel ons duidelijk maakt dat alle hulp van Boven komt?
Toen wij begonnen aan het project van het weeshuis in Brzotín hadden we echt helemaal niets anders dan omhoog kijken. We hadden echt geen geld of wat ook, we konden alleen maar bidden ons tot God wenden.
Kijken wij omhoog?
Het is Jezus, die ons kan helen, kan redden, een andere koers in het leven geven.
Petrus zei tegen de verlamde man; Ik heb geen zilver of goud, maar wat ik heb geef ik je: In de naam van Jezus sta op. Om dat te zeggen tegenover vele getuigen! Als de man nu was opgestaan en was gevallen! Maar Petrus gelooft en houdt vast aan dit geloof. Het wonder gebeurt.
Daar komt het dus op aan: dit ene vasthouden en al het andere loslaten. Een geloofsgemeenschap zijn, een kerkelijke gemeente zijn, geloven in groei en opstanding. Geloven in de eenheid met elkaar.